صد‌ها سال است که مردم در سراسر جهان مواد طبیعی را می‌جوند. برخی از این مواد شامل رزین ضخیم شده و لاتکس از انواع خاصی از درختان، انواع علف‌های شیرین، برگ‌ها، دانه‌ها و موم‌ها هستند.
تاریخچه آدامس
یونانیان باستان و سرخپوستان آمریکایی، برای قرن‌ها آدامس ماستیک (یا ماستیچ که “mas-tee-ka” تلفظ می‌شود) می‌جویدند. این ماده از رزین موجود در پوست درخت بنه که عمدتاً در یونان و ترکیه یافت می‌شود، به وجود می‌آید. زنان یونانی جویدن آدامس ماستیک را برای تمیز کردن دندان‌ها و شیرین کردن نفس خود ترجیح می‌دادند!
انواع آدامس
سرخپوستان نیوانگلند به مستعمره نشینان آمریکایی یاد دادند که تشنگی خود را با جویدن صمغ آدامس مانندی که بر روی درختان صنوبر هنگام بریدن پوست آن تشکیل می‌شود، رفع کنند. در اوایل دهه ۱۸۰۰، تکه‌های این آدامس صنوبر در شرق ایالات متحده فروخته شد و آن را به اولین آدامس تجاری آمریکا تبدیل کرد. موم پارافین شیرین شده در حدود سال ۱۸۵۰ جایگزین قابل قبولی شد و در نهایت از صمغ صنوبر در محبوبیت پیشی گرفت.
آدامس‌های مدرن از آدامس‌های چیکلی که در اوایل دهه ۱۸۶۰ به ایالات متحده آورده شد، تکامل یافتند. چیکل از آب شیری (لاتکس) درخت ساپودیلا که در جنگل‌های بارانی گرمسیری آمریکای مرکزی رشد می‌کند، به دست می‌آید. این درخت عمدتاً در مناطقی از مکزیک، گواتمالا و بلیز که در شبه جزیره یوکاتان قرار دارند یافت می‌شود.
آدامس چیکله محبوب‌تر از آدامس‌های ساخته شده از رزین شد، زیرا نرم‌تر، نرم‌تر بود و طعم خود را برای مدت طولانی‌تری حفظ می‌کرد. در حال حاضر، بیشتر آدامس‌ها از پایه‌های مصنوعی ساخته می‌شوند، زیرا ارزان‌تر و راحت‌تر در دسترس هستند.
آدامس های مدرن
با توجه به افزایش محبوبیت این محصولات، تقاضا برای چیکل به سرعت افزایش یافت. اما، همانطور که تأمین‌کنندگان چیکل به زودی متوجه شدند، توانایی آن‌ها برای تأمین چیکل توسط درختانی که از آن مشتق شده بود محدود بود، زیرا این درختان به طور متوسط به چهار تا هشت سال استراحت نیاز داشتند
تولیدکنندگان برای ادامه کسب و کار خود به آدامس‌های مصنوعی روی آوردند. پارافین که در ابتدا در سال ۱۸۳۰ کشف شد، به دلیل بی‌رنگی، بی‌بویی و بی‌مزگی فراوان شد، اما تا زمانی که حرارت داده شود و در دهان مرطوب شود نمی‌توان جوید.
امروزه پایه آدامس به دو دسته عمده جویدنی و آدامس حبابی تقسیم می‌شود که دسته دوم خاصیت ارتجاعی بیشتری دارند. در سال‌های اخیر، پایه‌های آدامس نچسب برای جویدن و آدامس‌های حبابی برای برآوردن نیاز‌های جویدنی بیشتر مصرف‌کنندگان فرموله شده‌اند.
مردم از مدت‌ها قبل از ظهور BubbleYum یا Big League Chew از آدامس لذت می‌بردند. اجداد دوران نوسنگی ما، آدامس‌های ساخته شده از قیر پوست درخت غان را می‌جویدند.
آدامس های مصنوعی
جان باکون کورتیس با کمک برادرش در سال ۱۸۴۸ میلادی نخستین آدامس تجاری را با شیره و رزین درخت صنوبر تولید و به بازار عرضه و آن را «State of Maine Pure Spruce Gum» نامیدند.
آموس تایلر با همکاری شریکش (ساموئل مورس) با ترکیبی خاص از گلاب و روغن زیتون، آدامسی را تهیه و خود ثبت نمود(در ۲۷ جولای سال ۱۸۶۹).
یک دندانپزشک اوهایو از لاستیک برای ایجاد یک محصول آدامس برای تمرین فک و تحریک آدامس استفاده کرد.
اولین گام برای ساخت آدامس به معنای مدرن به واسطه‌ی توماس آدامز صورت گرفت. او آدامس ابداعی خود را به ثبت رسانید و محصول خود را با نام «Adams New York Chewing Gum» تولید انبوه نمود و به بازار عرضه کرد.
سپس در سال ۱۸۷۰، آدامسی با طعم پرتقال ترش تولید نمود که به عنوان آب نبات پس از شام به فروش می‌رسید. آدامز پس از آن دستگاهی برای تولید آدامس اختراع نمود.
ویلئام وایت برای طعم بهتر آدامس در سال ۱۸۸۰ میلادی عصاره نعنا به آن اضافه نمود، این طعم دهنده بر خلاف موارد دیگر، ماندگاری بیشتری در دهان فرد دارد. دکتر ادوارد بیمن نیز با افزودن نوعی پودر به آدامس، آن را به یک کمک‌کننده هضم غذا تبدیل کرد. تولید آدامس بادکنکی نیز در سال ۱۹۲۸، توسط والتر دیمر صورت گرفت.
در طی سال‌های سال با پیشرفت علم و شناخت بیشتر مواد اولیه مؤثر برای تولید آدامس به ترکیبی رسیده‌ایم که پایه و اساس تولید آدامس هستند:
- پایه یا بیس آدامس
- شیرین‌کننده
- طعم دهنده
- رنگ خوراکی
بیشتر بخوانید: دستگاه‌های صنایع غذایی
ثبت ديدگاه